Skrzyp polny (Eąuisetum arvense). Roślina ta zawiera dużo krzemu, który jest skuteczny w zwalczaniu chorób grzybowych. Właściwości te ma tylko skrzyp polny, nie ma ich skrzyp błotny, leśny i olbrzymi. Z gęstego systemu podziemnych kłączy skrzypu polnego wyrastają gęsto, okółkowo rozgałęzione, zielone pędy płonne, przypominające pokrojem małe jodełki. Od maja do jesieni masowo porastają miedze, brzegi rowów i nasypy kolejowe. Skrzyp ten bywa bardzo uciążliwym chwastem. Bardzo silnie rozrastające się kłącza skrzypu mogą osłabić wzrost innych roślin. Przed rozwojem zielonych pędów. wczesną wiosną, wybijają różowobrązowe pędy zarodnikowe, wysokości około 20 cm, zakończone szyszeczką zawierającą ogromną ilość zarodników.
Dzięki dużej zawartości krzemu oraz niewielkich ilości siarczanów Steiner zaliczył wyciąg ze skrzypu do zapobiegawczych środków przeciw wszystkim chorobom grzybowym. Zielonych pędów skrzypu nie należy zbierać przed sierpniem. dopóki końce ich jeszcze rosną (są jasnozielone), lecz dopiero późnym latem, gdy zakończą wzrost i zawierają dużo krzemionki. Dawniej używano ich do mycia naczyń; stąd pochodzi niemiecka nazwa „ziele cynowe” (Zinnkraut).
Wyciąg ze skrzypu przygotowuje się inaczej niż z pokrzywy. Około 0,5 kg wysuszonych roślin (lub sproszkowanego surowca) gotuje się w 5 litrach wody na wolnym ogniu przez pół godziny. Tak otrzymany odwar wlewa się do beczki i rozcieńcza pięciokrotnie wodą deszczową. Przez kilka następnych dni ciecz tę należy mieszać kilkakrotnie w ciągu dnia; w miarę upływu czasu nabierze cech i wyglądu gnojówki, której używa się do opryskiwania. Przy zwalczaniu chorób powodowanych przez grzyby najlepszy skutek osiąga się stosując opryski od lutego do maja, od połowy lipca do połowy sierpnia oraz po zakończeniu prac w ogrodzie w końcu października.
