Rośliny żywopłotowe
Liczne gatunki drzew i krzewów, które w naturalnych warunkach osiągają duże rozmiary, odpowiednio przycinane nie przekraczają wysokości dwóch metrów. Są to przede wszystkim klon polny (Acer campestre), grab pospolity (Car pinus betulus), buk zwyczajny (Fagus syfoatica), dereń właściwy (Cornus mas) i głóg jednoszyjkowy (Crataegus monogyna). Na średnie lub wysokie żywopłoty nadają się również iglaki. Najważniejsze gatunki to świerk pospolity (Picea abies), daglezja zielona (Pseudotsuga men-ziesii), cyprysik Lawsona (Chamaecyparis lawsoniana), żywotniki zachodni i olbrzymi ( Thuja occidentalis i T. plicata) oraz cis pospolity (Ta-xus baccata). Oprócz wymienionych jest wiele innych gatunków krzewów ozdobnych, które także znoszą silne cięcie. Są to przede wszystkim różne gatunki i odmiany ligustru. Wśród nich zasługuje na wyróżnienie ligustr pospolity odm. ciemnozielona (Ligustrum vulgare Antrovirens), który zachowuje ciemne liście aż do lutego, i który można nawet zaliczyć do odmian zimozielonych. Typowym gatunkiem zimozielonym jest ligustr jajolistny (L. ovalifolium), choć w bardzo niskiej temperaturze krzewy mogą przemarznąć, lecz na wiosnę ponownie wydadzą nowe pędy.
Na żywopłoty wysokości 1—2 m nadają się też wysokie gatunki i odmiany ognika (Pyracantha) i berberysu (Berberis) oraz ostrokrzew (llex) wiciokrzew i suchodrzew (Lonicera tatarka i L. xylosteum), jak również dereń świdwa (Cornus sanguinea).
Taki wysoki żywopłot skutecznie osłania nasz ogród od drogi. Dla odgraniczenia się od sąsiada lub od drogi w zwartej zabudowie typu osiedlowego wystarczy żywopłot niższy (wysokości 0,5—1,2 m) z krzewów kwitnących. Do cięcia nadaje się słabo rosnący berberys Thunberga (Berberis thunbergii) i jego czerwonolistne odmiany. Inne odpowiednie na takie żywopłoty gatunki wymieniono w tabeli.
Warto polecić jeszcze różne gatunki irgi, jak Cotoneaster acutifolius, C. bullatus, C. dielsianus i C. divaricatus, pięknie kwitnący dereń właściwy, różne odmiany ligustru (zwłaszcza Lodense). Z innych zimozielonych krzewów na uwagę zasługują mahonia i berberys Julianny. Pięknie wyglądają laurowiśnia wschodnia o białych, wyprostowanych jak świece kwiatach, oraz ognik, o błyszczących, czerwonych owocach. Obfite kwitnienie krzewów ognika można utrzymać dzięki nieco słabszemu cięciu niż pozostałych krzewów. Umiarkowanego cięcia wymagają też różne gatunki tawuł. Krzewy czerwono kwitnącej tawuły drobnej (Spiraea x butna Ida) winno się ciąć bezpośrednio po kwitnieniu, dzięki czemu wytworzą nowe, silne pędy. Krzewy Spiraea x arguta i S. x vanhouttei, które obficie, biało kwitną, trzeba tylko prześwietlać i prowadzić w formie swobodnej.
