Wiele osób zmienia miejsce zamieszkania i przeprowadza się z dużych miast na wieś, gdzie działki są większe. Jeżeli w pobliżu znajduje się łąka lub pastwisko, niektórzy decydują się na chów owiec mlecznych, dawniej chętnie trzymanych w małych gospodarstwach. Owca mleczna nie czuje się dobrze w wielkim stadzie i lubi bezpośredni kontakt z człowiekiem. Dobrze pielęgnowana dostarcza wartościowej wełny i mleka, a także przywiązuje się do członków rodziny. Opieka nad owcą jest odpowiednim zajęciem dla dzieci i młodzieży. Dobrze zaplanowane pomieszczenie i miejsce wypasu ułatwi pielęgnację owiec i zaoszczędzi wielu uciążliwych godzin pracy. Należy jednak pamiętać, że mając owce nie można już wyjechać na urlop lub opuścić domu na dłuższy czas. gdyż zwierzęta trzeba codziennie nakarmić i pielęgnować.
Zależnie od żyzności gleby i wartości darni, dla jednej owcy potrzeba 2000—2500 m2 łąki lub pastwiska, które użytkuje się na spasanie i produkcję siana. Słomę można kupić w najbliższym gospodarstwie chłopskim. Dotyczy to także wysłodków i owsa, których potrzeba około 100 kg dla jednej owcy w ciągu całego roku.
Owce można trzymać w odpowiednio dostosowanej do tego drewnianej szopie. Musi ona być jasna, sucha oraz łatwa do wietrzenia. Dorosła owca potrzebuje 2—2,5 m2 powierzchni. Wartościowy nawóz owczy, tak potrzebny w naszym ogrodzie, przetrzymuje się w szopie, czyli pod zwierzętami; codziennie jednak należy rozścielić nową warstwę ściółki. Po dwóch miesiącach przenosi się go na specjalną pryzmę kompostową. Najlepszą ściółką jest słoma z dodatkiem torfu, który dobrze wchłania wilgoć. Zgrabione jesienią liście można podścielać w niewielkich ilościach, dodając je do słomy.
Po wykoceniu od jednej owcy można uzyskać 2—3,5 litra mleka dziennie. Mleczność owcy maleje w okresie jesiennym, aż do całkowitego zaniku w ostatnich dwóch miesiącach ciąży. W ciągu roku jedna owca daje 550—650 litrów bardzo smacznego mleka. Jest ono bogatsze niż mleko krowie w tłuszcz i cenne składniki odżywcze, nadaje się do produkcji jogurtu, kefiru i różnych serów.
Zwierzęta strzyże się raz w roku, najlepiej po „zimnych ogrodnikach”, a więc w połowie maja. Od jednej dorosłej owcy można uzyskać 4—7 kg wełny. Jeżeli owca jest właściwie karmiona, wełna jest miękka, bardzo mocna i długa, dzięki czemu doskonale nadaje się do ręcznego przędzenia. Wełna prana w zimnej lub letniej wodzie deszczowej zachowuje naturalne natłuszczenie włosa. Wełnę można przeznaczyć na użytek własny lub zamienić na inne wartościowe produkty.
Jeśli się ma kilka owiec-matek, można je zapładniać w różnych terminach. Okres ciąży u owcy trwa 144 dni. Od jednej matki można się spodziewać dwóch jagniąt w ciągu roku. Trojaczki są częstsze niż jedynaczki. Po roku jagnięta osiągają dojrzałość płciową i bardzo szybko można się dochować własnego stada owiec. Dorodne zwierzęta o dobrym pochodzeniu łatwo można sprzedać, a mięso jest artykułem poszukiwanym przez gospodynie domowe. Właściciel sam najlepiej wie, czym karmił swoje zwierzęta. Mięsa, mleka czy wełny takiej jakości nigdy nie spotka się w handlu.
Kto chce się zajmować chowem owiec, winien zdobyć jak najszybciej potrzebne wiadomości w tym zakresie. Ułatwią to literatura fachowa i odpowiednie związki hodowców owiec.
Owce w ogrodzie
