Do europejskiego rolnictwa, dysponującego ziemiami uprawnymi wraz z łąkami i pastwiskami rozciągającymi się pomiędzy rozległymi połaciami lasów. Celtowie wprowadzili nowy element. mianowicie ogrody i winnice. Karolowi Wielkiemu, a jeszcze bardziej jego synowi. Ludwikowi Pobożnemu (814 – 840 r.), zależało na upowszechnieniu umiejętności uprawy nowych roślin, od ziół poczynając, a na drzewach owocowych kończąc. Nauczycielami ogrodnictwa w średniowieczu byli głównie mnisi. Krużganki klasztorne, będące głównym miejscem medytacji, otaczały czworobok zieleni, przedzielony wzdłuż i wszerz ścieżkami, ze studnią w środku. Uprawiano tu dla potrzeb własnej kuchni warzywa. zioła przyprawowe i lecznicze oraz lilie i róże do ozdoby ołtarzy. Zakonnicy przywozili z krajów śródziemnomorskich nasiona, kłącza i cebulki kwiatowe. Podczas dalekich pielgrzymek poznawali nowe gatunki roślin, które potem uprawiali we własnych ogrodach przy klasztornych oraz przekazywali do innych klasztorów. Z lego źródła zaopatrywano ogrody nie tylko pobliskich zamków i pałaców, lecz także zieleńce rozwijających się miast — stąd też mieszczanie czerpali pomysły i zachętę do urządzania swoich ogrodów. Zakonnik był nie tylko duchownym i uczonym, ale jednocześnie rolnikiem i ogrodnikiem. Jeszcze dziś z zainteresowaniem czytamy poemat dydaktyczny ..Hortulus” Strabona (809 r.). opata klasztoru położonego na wyspie Reichenau; jak podaje kroniki. Strabon me tylko nauczał, ale z upodobaniem sam pracował w ogrodzie klasztornym Znacznie później ważną rolę w rozwoju ogrodów odegrał arcybiskup Kolonii, Albertus Magnus (1207 – 1280 r.), wszechstronny uczony, badacz przyrody i mecenas sztuki ogrodniczej. W dziele „De Vegetabilibus” stworzył podstawy ogrodnictwa. Jemu przypisuje się założenie w ogrodzie klasztornym pierwszej szklarni do uprawy wrażliwych roślin. Ogród wówczas już. nie wyrażał tęsknoty za utraconym rajem; stał się miejscem skupienia, ciszy i ciągłej pracy.
Ogrody klasztorne
