Rabaty umieszcza się wzdłuż dróg i ścieżek, ogrodzeń, na brzegach trawników. Obsadza się je bylinami o ozdobnych liściach i kwiatach. Aby zachować harmonię, przyjmuje się, że szerokość rabaty powinna wynosić co najmniej półtorej wysokości najwyższej rośliny, natomiast długość – 5/3 szerokości rabaty. Przy planowaniu rabaty trzeba uwzględnić również regułę, że rośliny najniższe umieszcza się z przodu, a wyższe kolejno za nimi. Ważny jest również dobór kolorów sąsiadujących ze sobą bylin, jeśli kwitną w tym samym czasie. Dobrze pasują do siebie barwy: pomarańczowa i niebieska, żółta i fioletowa. Kolor biały jest doskonały do przedzielania plam barw „gryzących
się” ze sobą, np. czerwonej i fioletowej. Aby rabata nie była zbyt jednostajna, wśród niskich bylin poduszkowych można posadzić kilka nieco wyższych roślin o wąskim pokroju. Innym rozwiązaniem jest sadzenie przemiennie grup roślin niskich i wysokich, np. różnych odmian kosaćców z niskimi rogownicami, dzwonkami i gęsiówkami.
Do obsadzenia rabat można bez trudu wybrać gatunki, które będą zakwitały kolejno, dzięki czemu rabata będzie kolorowa od wiosny do jesieni. Najczęściej rośliny sadzi się w małych grupach po kilka sztuk, żeby w czasie kwitnienia tworzyły barwną plamę. Nie wolno sadzić obok siebie gatunków roślin o zupełnie innych wymaganiach. Na rabatach w miejscach suchych i słonecznych dobrze rosną: gęsiówka, smagliczka, chaber, a nie będą tam pasowały: tawułka, ciemiernik, funkia, które lubią półcień. Niektóre rośliny, których bujny wzrost i duże kwiaty nie pasują do stosunkowo niewielkich rabat i niskich kwietników, rozmieszcza się swobodnie na trawniku po kilka sztuk, tworząc z nich grupy; mogą też rosnąć pojedynczo i zaznaczać jakiś punkt w ogrodzie, np. schody lub miejsce do siedzenia. Do tego rodzaju roślin należą: z jednorocznych – tytoń ozdobny (tytoń skrzydlaty) i słonecznik, z dwuletnich – dzwonek ogrodowy i malwa oraz wiele bylin – tawułka, dalia, funkia, lilia, liliowiec, łubin trwały, mak wschodni, ostróżka trwała, peonia, serduszka, pluskwica, omieg kaukaski, pustynnik, dziewanna, niektóre wysokie trawy.
Ogród ozdobny – rośliny
Rośliny zdobiące ogródek sadzi się na kwietnikach, rabatach lub na trawnikach, w grupach, a nawet pojedynczo, zawsze jednak według pewnych zasad. Kwietniki to regularnie zarysowane powierzchnie, obsadzone sezonowymi roślinami kwitnącymi. Umieszcza się je w miejscu otwartym na trawniku.
W ogródkach przydomowych zakłada się je najczęściej na przestrzeni między domem a ulicą, obsadzając roślinami niskimi (10…20 cm) oraz średniowysokimi (20…25 cm), o wyrównanym wzroście i możliwie długim okresie kwitnienia. Płaszczyzny obsadzone jednym gatunkiem roślin można oddzielić od trawnika lub innych płaszczyzn obwódką z roślin innego gatunku. Należy jednak unikać zbytniej różnorodności kształtów i barw. Wiosną sadzi się na kwietnikach głównie bratki (fiołki ogrodowe) i stokrotki; po przekwitnięciu zastępuje się je roślinami kwitnącymi w lecie i jesienią, np.: begoniami, niskimi daliami i złocieniami (chryzantemami) oraz pelargoniami. Godne polecenia są także rośliny jednoroczne: aster duński (aster letni), goździk chiński, lwia paszcza (wyżlin większy), werbena, aksamitka, petunia, szałwia, żeniszek, cynia, dimorfoteka, floks letni, nagietek, portulaka.
Rabaty umieszcza się wzdłuż dróg i ścieżek, ogrodzeń, na brzegach trawników. Obsadza się je bylinami o ozdobnych liściach i kwiatach. Aby zachować harmonię, przyjmuje się, że szerokość rabaty powinna wynosić co najmniej półtorej wysokości najwyższej rośliny, natomiast długość – 5/3 szerokości rabaty. Przy planowaniu rabaty trzeba uwzględnić również regułę, że rośliny najniższe umieszcza się z przodu, a wyższe kolejno za nimi. Ważny jest również dobór kolorów sąsiadujących ze sobą bylin, jeśli kwitną w tym samym czasie. Dobrze pasują do siebie barwy: pomarańczowa i niebieska, żółta i fioletowa. Kolor biały jest doskonały do przedzielania plam barw „gryzących
