U góry komory dymowej osadzamy zasłonę zamykającą, którą wykonujemy z elementów stalowych wg rysunku.
Rysunek. Zasłona komory dymowej kominka. Wymiary dotyczą rury ø 200. Wymiary w mm
Możemy za jej pomocą regulować odprowadzanie spalin do komina lub, w czasie gdy nie korzystamy z kominka, ograniczyć przez całkowite zamknięcie zasłony ucieczkę ciepłego powietrza. Natomiast podczas upałów całkowite jej otwarcie pozwala na uzyskanie lepszej wymiany powietrza. Przy czyszczeniu komina zapobiegamy również, przez całkowite zamknięcie zasłony, zabrudzeniu całego pomieszczenia sadzami. Zasłonę zamykamy rączką, którą w zależności od zastosowanego rozwiązania przekręca się lub przesuwa. Zasłonę umieszczamy w taki sposób, aby można było nią manipulować z każdej strony kominka.
Po zamocowaniu zasłony osadzamy na ściance czołowej komory dymowej ceownik nr 14 (długość ceownika powinna być równa szerokości wylotu komory dymowej + 20 cm). Będzie on stanowił oparcie dla ściany komina.
W przypadku gdy komin już istnieje, przyłączamy do niego kominek za pomocą przewodu dymowego i kolanka. Jeżeli komin trzeba dopiero zbudować, to na górnym kątowniku zasłony zamykającej osadzamy rurę jako przewód kominowy. Wolną przestrzeń wokół zasłony zamykającej oraz pozostałe szczeliny wypełniamy zaprawą szamotową.
KOMIN
Na przewód kominowy zaleca się stosowanie rury z wielu względów. Przecie wszystkim przewód taki ma całkowicie gładkie ścianki i przekrój okrągły, co dla uzyskania ciągu ma istotne znaczenie. Jest on ponadto szczelny i zapobiega w ten sposób powstaniu pożaru. Rura stanowi jednocześnie usztywnienie obudowy szamotowej komina i ułatwia jej murowanie. Część komina ponad dachem murujemy do odpowiedniej wysokości i tynkujemy. Na przewodzie odpowietrzającym umieszczamy daszek – najlepiej z blachy stalowej – chroniący przewód przed przedostawaniem się doń deszczu i śniegu.
Jak dotąd, nie wykończyliśmy licowej części kominka, a dokładniej – komory dymowej. Jest ona jedynie zamknięta ścianką z cegły szamotowej. Najlepiej jest tę część wykończyć przez osłonięcie jej zdejmowaną ścianką, co umożliwia w razie potrzeby dostanie się do konstrukcji kominka. Ściankę tę doradzamy wykonać z drewnianych listew. Mają one estetyczny wygląd, a przez występujące pomiędzy nimi szczeliny dobrze promieniuje ciepło z kominka. Zamiast listew drewnianych można także użyć na osłonę blachy, płyt cementowych itp.
Ponieważ przy paleniu drewnem wylatują na zewnątrz paleniska iskry i drobne niedopałki, należy przed kominkiem wykonać płytę w podłodze (nadają się do tego celu cegły, płyty kamienne itp.), a przed otworem paleniska umieścić ażurową osłonę, np. siatkę, stalowe łańcuszki itp.
Autor konstrukcji kominka nie wykorzystał możliwości zmniejszenia strat cieplnych. Kominek wyciąga z pomieszczenia znaczne ilości powietrza. Powietrze to zastępowane jest przez powietrze napływające przez szczeliny okienne, drzwi itp. W ten sposób do pomieszczenia dostaje się nadmiernie dużo zimnego powietrza z zewnątrz. Warto więc stworzyć dopływ potrzebnego powietrza z zewnątrz pomieszczenia (najlepiej z zewnątrz budynku) bezpośrednio do dolnej części paleniska.
Dopływ powietrza do paleniska zamykamy klapą z grubej blachy (co najmniej 3 mm) lub z żeliwnej płyty stosowanej w trzonie kuchennym, zapewniając możność regulowania z zewnątrz pomieszczenia za pomocą odpowiedniej dźwigni. Doprowadzenie powietrza do paleniska z zewnątrz zmniejsza nie tylko straty cieplne, lecz także i przewiewy w pomieszczeniu, i w ten sposób zwiększa jego przytulność.
Należy dodać jeszcze, że przedstawiona konstrukcja i tabelka z zalecanymi wymiarami jest aktualna w przypadku, gdy przy normalnych właściwościach cieplno-izolacyjnych ścian budynku zamierzamy używać kominka do ogrzewania pomieszczenia. Jeżeli chodzi nam jedynie o walory dekoracyjne i gdy jako podstawowe źródło ciepła stosujemy jeszcze i inne urządzenia grzewcze, to konstrukcja kominka może być bardziej prosta i o mniejszych wymiarach.
